Ein deutsches Requiem

Brahms' Ein Deutsches Requiem — een monumentale muzikale troost

Toen Johannes Brahms in de jaren 1860 aan zijn Requiem begon, koos hij bewust niet voor de traditionele Latijnse dodenmis, maar stelde zelf teksten samen uit de Lutherse Bijbel. Waar het traditionele requiem de nadruk legt op het zielenheil van de overledene, richt Brahms zich op de levenden: op troost, berusting en hoop. Hij noemde het zelf "een menselijk requiem" (Ein menschliches Requiem).

Brahms schreef het werk in de nasleep van persoonlijke verliezen — zijn moeder en zijn vriend en mentor Robert Schumann waren beiden recent overleden. Die persoonlijke achtergrond klinkt door in de diepe emotionele gelaagdheid van het werk. Het Requiem biedt geen dramatische visioenen van oordeel en verdoemenis, maar een verstilde meditatie over vergankelijkheid en troost, over lijden en hoop.

Hoewel oorspronkelijk geschreven voor groot orkest en koor, is de versie die tijdens dit concert klinkt een bewerking voor koor, piano en solisten. Deze kamermuzikale versie brengt de transparantie van Brahms’ rijke harmonieën nog dichter bij het publiek, en legt de nadruk op de expressieve kracht van de stemmen.

Dit concert wordt samen uitgevoerd met het kamerkoor Amicantus koor uit Heusden.

Programma

Ein deutsches Requiem van Johannes Brahms uitgevoerd in de versie met piano.

Volledige Playlist

Koor: Selig sind, die da Leid tragen.

Koor: Denn alles Fleisch, es ist wie Gras.

Bariton en koor: Herr, lehre doch mich.

Koor: Wie lieblich sind deine Wohnungen.

Sopraan en koor: Ihr habt nun Traurigkeit.

Bariton en koor: Denn wir haben hier keine bleibende Statt.

Koor: „Selig sind die Toten“